Actieprogramma

Na een periode van gijzeling van het kabinet Rutte III en IV de maatschappelijke sectoren etc., besluiten de ministers van het kabinet Rutte IV, na aandrang van rechters en EU politici om de eisen van de gijzelnemers in te willigen om de economische schade (aan alles hebben de gijzelnemers gedacht) te beperken. Daartoe wordt, met het verslechteringsverbod in de hand, het volgende actieprogramma opgesteld:

  1. De Minister President Mark Rutte wil:  Stikstofconcentraties in de bodem, lager dan de EU norm van 50mg/l.
  2. Christianne van der Wal-Zeggelink, de Minister voor Natuur en Stikstof wil: 
    De natuur versterken en tegelijk investeren in toekomstbestendige landbouw. Ik sta voor deze opdracht. Dat doen we door per gebied aan de slag te gaan. Dit vraagt een bijdrage van alle sectoren, van de landbouw, tot de bouw, de industrie en mobiliteit.
    Zij wil dit doen door de melkveestapel of bij nader inzien, de stikstofdepositie tot de helft van de huidige waarde te reduceren.
    Achteraf kan zij zich niet vinden in de juridische consequenties van het verslechteringsverbod.
  3. De minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit Piet Adema wil:
    Perspectief bieden aan de agrarische sector.

Monitoring

Wie zo'n actieprogramma maakt moet ook zorgen voor een passend monitoring programma. Maar dat doet het RIVM toch al met het Landelijk Meetnet Grondwaterkwaliteit? 

We moeten verschil maken tussen mest en pesticiden enerzijds die door assimilatie worden opgenomen en bodem verontreinigingen anderzijds.

Nee, juist niet. Meststoffen zijn een essentieel onderdeel van het bodemvocht, bodembacteriën kunnen in natuurgebieden, die niet door de mens kunnen worden bemest, via het proces van natuurlijke nitrificatie net zoveel mest aanmaken als een agrariër mag inbrengen. En dat is bepaald niet nieuw, want al in de tijd van de Dinosaurussen was dat niet anders.

Duurzaam

De ecologen van de WUR en hun partners, maken nu nog een strategische verwisseling: In plaats van een duurzaam herstel van de natuur, wil de WUR opeens naar een duurzame landbouw. Is dat hetzelfde, of een vergissing?

Ik zal het verschil, uitleggen: Door te spreken over een duurzame landbouw, wordt de verwachting gewekt dat de bijdrage van het assimilatie verlies: α gelijk is aan 0, waardoor de agrariërs opeens de enigen zijn die ervoor moeten zorgen dat de stikstof concentratie in de bodem, een waarde < 50mg/l aan kan nemen.

Het hele actieprogramma straalt uit dat de agrariërs in gebreke zijn, en dat beeld schetste de directeur generaal agroketens ook, in haar correspondentie aan de 1e Kamer der Staten Generaal, en de EU, over het vijfde actie programma nitraat (stikstof). Die rapportage was vals doordat het assimilatie verlies gemiddeld waarden aanneemt tussen 32% ... 34% en steeds vaker waarden aanneemt rond 95% van de mestgift, in bijzondere gevallen.

Hieruit kunnen we concluderen dat er een samenwerking tot stand gebracht moet worden tussen de drinkwatersector en de agrariërs waarbij de agrariërs het bemesting verlies naar 0 laten gaan, terwijl de drinkwatersector voor alle (x,y) in het winveld, daarbij uitgezonderd gebieden rond grondwaterscheidingen (zie ook: Stikstof depositie).

In dat gehele areaal kunnen denitrificerende bodembacteriën een aanvullende zuivering van het grondwater doorvoeren waardoor de drinkwatersector kan profiteren van kristalhelder grondwater als grondstof voor de productie van drinkwater.

Daardoor weten we, dat de zojuist getoonde conclusie van het RIVM vals is. Schadevrije winvelden kunnen, op enige afstand van een grondwaterscheiding, altijd kristalhelder grondwater winnen.

Met de schadevrije winvelden laat ik niet alleen zien, wat je moet doen om wetenschappelijk werk in te richten waarin geen fouten gemaakt worden, maar ook, dat het mogelijk is om de problemen op te lossen door de zeer schadelijke, dynamische transportverlaging te elimineren.

Er is een algemene consensus dat het belangrijk is om de verlaging van de grondwaterspiegel goed onder controle te houden om een rechtszaak betreffende de (veel) te grote assimilatie verliezen te voorkomen.

Wetgeving

Als belanghebbenden wetten schrijven, dan hebben we rekening te houden met het aforisme van Charles-Lois Lemesle dat luidt:

Men maakt regels voor anderen en

uitzonderingen voor zichzelf

Nu het duidelijk is dat Nederland geen probleem heeft met generieke mest verliezen naar de bodem maar wel met assimilatie verliezen, moeten we nagaan of bepaalde wetten veranderd kunnen worden en hoe we dat moeten doen, om alsnog profijt te kunnen hebben van de realisatie van het natuurdoel en het klimaatdoel.