Bureau buitenland

In het radio programma bureau buitenland van 20 juli 2021 konden we horen dat er in Oost Europese landen, Polen, Oekraïne en Roemenië op grote schaal sprake is van ongekende rijkdom voor degenen die zich het hout van het oerbos toe eigenen. Deze ongekende rijkdom ontstaat via illegale houtkap gevolgd door verkoop via tussenhandelaren op de markt voor CO2 emissierechten.

¹Als er veel corruptie is in de politiek kun je zoveel willen, maar daar begint het natuurlijk. Het is heel simpel, je hebt een slagboom nodig bij de ingang en de uitgang van een houtkap, en mensen die controleren wat er op de vrachtwagen ligt, maar als er geen politieke wil is, is alles te vervalsen ….

Jij heb het over de houtkapmaffia, hoe georganiseerd is het? Het gebeurt dan ook nog veel dat dit hout hier in Europa terecht komt met een zogenaamd FSC stempel…

Ja dit is brandhout… waardoor het ecologisch verantwoord gekapt zou zijn… Is er iemand die dan vervolgens gaat kijken waar dat gekapt is op de berg? Nee, dus dat is heel gemakkelijk om daar mee te sjoemelen.

Je hebt het over de houtkapmaffia, gedeeltelijk zijn het kleine groepjes… Hoe georganiseerd is het, gaat het door tot in hoge politieke kringen in Boekarest denk je?

O ja, zeker, overal gaat dat in door en er zijn zoveel mensen van afhankelijk, die hebben een heel goed leven. Ik kreeg een ronde langs fantastische huizen die daarmee gekocht zijn, en ja ... gaan de mensen daar zomaar afstand van nemen? Het meest positieve dat ik gehoord heb is dat mensen zeggen, er is een nieuwe generatie nodig, een nieuwe generatie moet aan de macht komen...en dan,.. kunnen we misschien opnieuw beginnen…

In Nederland is nu zo'n nieuwe generatie politici bezig een kabinet te formeren en Macron sorteert alvast voor om de komst van Marine Le Pen in Frankrijk tegen te kunnen houden, maar op een gegeven moment kun je zaken niet meer tegenhouden als je niet investeert in kennis.

Een bekend aforisme van de D66 politicus Alexander  Rinnooy Kan stelt:

Wie denkt dat kennis duur is, weet niet wat domheid kost.

Maar hoe zit het in Nederland? Hoe kunnen burgers de provinciale politiek aanspreken op hun handelen als ze niet willen dat CO2 emissierechten en/of natuurgebieden verhandeld worden buiten het zicht van de politiek? Is het wenselijk dat er op provinciaal niveau een soort staat in de staat komt die grond van agrarische oorsprong als een projectontwikkelaar verhandelt, naar de biodiversiteit kijkt en grond kan kopen en verkopen buiten het zicht en de controle van de centrale overheid? Gebeurd dat al in de praktijk en op welke schaal? Of maken we ons te veel zorgen over het opknappen van een kasteeltuintje en het vergunnen van een optrekje in een natuurgebied door een multimiljonair?

Het was best wel even schikken toen ik merkte dat mest verliezen van gemiddeld 34% naar de bodem, bijna net zo schadelijk zijn voor de opwarming van de aarde, als de uitstoot van CO2 door de staalfabriek van Tata in IJmuiden.

Omdat we het geld maar 1x uit kunnen geven is het devies: Bezint voordat ge begint als er nog geen deugdelijk onderzoek is gedaan.

In een interview met een onderzoeker op de radio, bleek dat er een breed gedragen opinie was dat het voldoende moest zijn dat een student of een leermeester in het eigen vakgebied, zich niet had te verantwoorden tegenover meer technisch georiënteerde collega's.

Ik wil er echter op wijzen dat we eerste het volledige overzicht moeten hebben, pas dan loont het zich om de wetenschappelijke werkwijzen nader uit te werken.

1. D. van Duivenbode, We winden ons wel op over de Amazone, maar niet over onze Karpaten, in gesprek met: Chris Kijne, VPRO, Bureau Buitenland